Het wordt intussen traditie: elk jaar trek ik tijdens de paasvakantie richting Europa-Park. Niet enkel is dit doorgaans een relatief rustige periode om het park te bezoeken, maar ook is dit een ideale gelegenheid om alle nieuwigheden te ontdekken. Als het weer dan ook nog mee zit, wordt het vaak een gezellige twee-/driedaagse in mijn favoriete park. Van 5 tot 7 april jongstleden was het weer zo ver: samen met Kelly, Jonas en Gunther bracht ik drie dagen door in Rust. Om het plaatje compleet te maken, overnachtten we bovendien in Hotel Colosseo, het bekendste en grootste van de vier themahotels die het park bezit.
Diegenen die dit hotel reeds bezochten, zullen wellicht weten dat het een ongelooflijke brok thematisatie is. Op Phantasialand na, gaat geen enkel Europees pretpark zo ver om haar hotels op zo'n hoog niveau te thematiseren. En dit gaat over meer dan enkel de lobby en de restaurants: ook de gangen, kamers, bars en wellness-ruimtes stralen een prachtige Romeinse sfeer uit. Klap op de vuurpijl is in Hotel Colosseo de imposante piazza, het centrale binnenplein. Naast verschillende gezellige terrasjes en een indrukwekkende fonteinshow staat hier een replica van het Romeinse Colosseum. Ongeveer de helft van de kamers heeft zicht op de piazza en ik had bij mijn reservatie uitdrukkelijk gevraagd om dit uitzicht te krijgen. Vorige keren was dit geen enkel probleem, dus mijn verbazing was dan ook groot toen we onze kamer aan de buitenzijde van het hotel betraden. De reden was echter vlug duidelijk: aangezien we met vier volwassenen waren, hadden we een beduidend grotere kamer gekregen dan de standaardkamer. Een gebruikelijke kamer in Hotel Colosseo bied je naast een tweepersoonsbed namelijk een stapelbed dat verwerkt werd in een waterrad. Allemaal erg mooi, maar voor twee volwassenen is dit stapelbed aan de krappe kant. Onze kamer had echter een hele hoek extra zodat wij over twee tweepersoonsbedden beschikten en erg ruim zaten. Neem hierbij nog een leuke badkamer (deze was echter wél zoals in de standaardkamer), een HD-televisie en knappe fresco's tegen de muur en je weet opnieuw waarom je Colosseo boekte. Zoals Katja Retsin al aanhaalde in Vlaanderen Vakantieland, zal je portemonnee echter wel een stuk lichter zijn na twee nachten Colosseo. Het hotel streeft gelukkig perfectie na op alle vlakken en ik heb dan ook van geen enkele cent spijt. Zelfs het ontbreken van zicht op de piazza werd goedgemaakt: het panorama vanaf de vierde verdieping over de skyline van Europa-Park was minstens even indrukwekkend!
Zoals ik al zei: in Hotel Colosseo kan je maar op weinig zaken iets aanmerken. Enkel het ontbreken van airconditioning in de standaardkamers zou je tijdens de hete zomermaanden in Rust als een groot minpunt kunnen zien. Voor de rest is het 100% genieten van dit hotel en van het culinaire aanbod. Ook deze keer opteerden we voor een buffetmaaltijd in restaurant 'Antica Roma' en het menu beviel me zowaar nog beter dan tijdens vorige bezoeken. Voor de prijs van €25.00 (voor niet-hotelgasten is dit enkele euro's meer) kan je genieten van een uitgebreid aanbod aan soepen, voorgerechten, vlees- en visgerechten en uiteraard een knappe selectie aan desserts. Dit restaurant - dat naar de catacomben van het Colosseum gethematiseerd werd - is vooral 's avonds erg gezellig dankzij haar duistere sfeertje. Ontbijten in 'Antica Roma' is ook erg lekker, maar het buffet verloopt op dat moment helaas vrij hectisch en ongecontroleerd dankzij de grote toestroom.
Genoeg over het hotel... wie drie dagen in het Europa-Park Resort verblijft, zal doorgaans niet constant in het hotel blijven. Ook wij hebben drie prachtige dagen in Europa-Park doorgebracht. Vanuit Colosseo ga je langs de 'Via Rustica' de autoweg onder en kan je dan twee verschillende manieren kiezen om het park te betreden: ofwel wandel je langs Hotel El Andaluz recht het Spaanse themagebied binnen, of je kan vanaf 's middags onmiddellijk de EP-Express betreden om naar een willekeurig station binnen het park te reizen. Wij opteerden voor dat eerste en zetten vlug koers naar IJsland, het meest recente themagebied van Europa-Park en bovendien thuishaven van een heleboel nieuwigheden in het jaar 2010!
Europa-Park weet maar al te goed dat deze zijde van het park lange tijd niet attractief genoeg was om een goede bezoekersspreiding te garanderen. Daarom werd er in 2005 al een goede poging gedaan om deze zijde al vanaf ‘s ochtends populairder te maken, maar hét grote nieuws zou pas in 2009 komen. In het gloednieuwe IJslandse themagebied zou immers de attractie openen waar coasterfans uit heel Europa al erg lang op wachtten: Blue Fire. Dit is de allereerste achtbaan uit de Mack-catalogus met een lancering en inversies, tevens twee nieuwigheden voor Europa-Park. Vooral de inversies zijn een hele verrassing: het management opperde namelijk jarenlang dat Europa-Park geen nood had aan een looping of dergelijke. Franz Mack himself verklaarde recent echter in een interview dat de tijd intussen wel rijp was voor een inversieachtbaan. En wat voor één…
Bij binnenkomst in IJsland vallen meteen het gezellige straatje, de verschillende rotsformaties en uiteraard de felblauwe track van ‘Blue Fire’ op. De attractie betreden, doen we via een nieuwigheid in 2010: Gazprom Erlebniswelt – Abenteuer Energie. Net als de 'Mercedes Benz Hall' bij 'Silver Star', heeft nu ook 'Blue Fire' een eigen sponsorhal gekregen. Hier was heel wat commotie rond: gasleverancier Gazprom wordt door vele mensen geassocieerd met corruptie en andere onfrisse praktijken, en leek dus niet de beste partner voor Europa-Park. De opluchting was dan ook groot toen Gazprom zich in 2009 leek terug te trekken. Eén jaar later is het echter toch zo ver en sponsort deze Russische gasleverancier 'Blue Fire'. In mijn ogen helaas niet echt een vooruitgang: het nieuwe logo van 'Blue Fire' is een achteruitgang en ook de educatieve hal is weinig boeiends. Het exterieur van dit gebouw oogt op foto's gelukkig lelijker dan het in werkelijkheid is: ik stoorde me nooit echt aan de futuristische constructie tussen het idyllische vissersdorpje van IJsland. Over het interieur ben ik minder positief: waar de 'Mercedes Benz Hall' nog best knap is, is 'Gazprom Erlebniswelt' een kale en nietszeggende ruimte met weinig activiteit. Drie 'interactieve' games werden opgesteld, maar dankzij hun extreem lage capaciteit is het amper haalbaar om hieraan deel te nemen zonder lang in een traag vorderende rij te moeten staan. De aangepaste wachtruimte van 'Blue Fire' loopt ook door deze hal en is gelukkig wél knap aangepakt. Zo passeer je drie indrukwekkende 360°-cinema's en wandel je ook langs een glazen wand die een knap zicht biedt op de achtbaan zelf. Een deel van de wachtruimte uit 2009 wordt trouwens nog steeds gebruikt als wachtrij, het andere deel is nu een gewoon wandelpad geworden met prachtige uitzichten op 'Blue Fire'. Ik ben dus niet uitsluitend negatief over de Gazprom-hal, maar het voegt ook weinig toe...
Aan de attractie zelf is gelukkig weinig veranderd. Nadat je in het sfeervolle station bent ingestapt in een van de comfortabele treintjes, kan je namelijk nog steeds genieten van een coaster die op Europees topniveau meespeelt. Want na een vrij matige start met een korte, vrijwel betekenisloze darkride, volgt een heerlijke achtbaan. ‘Blue Fire’ overtuigt niet alleen door buitengewone souplesse, maar is vooral een perfect uitgebalanceerde opeenvolging van fijne elementen. Wie een extreme ervaring verwacht, zal echter bedrogen uitkomen: noch de launch, noch de rest van het ritverloop zijn ongewoon intens. Enkel het finale element is van een trapje feller: net voor de eindremmen vind je namelijk een inline twist die de rijders krachtig uit de trein lijkt te katapulteren. Vooral omwille van het beveiligingssysteem – dat niet meer voorstelt dan een gewone heupbeugel – ervaar ik dit element als een van de allerbeste inversies ooit gebouwd.
Het hoeft niet meer gezegd te worden, maar ‘Blue Fire’ is een coaster om duimen en vingers bij af te likken. En hoewel ik nooit een inversie gemist heb in Europa-Park, blijkt deze coaster nu net wat ze nodig hadden in Rust om het park nog completer te maken dan het al was. Een dergelijk goede achtbaan laat me bovendien alleen maar verlangen naar de toekomst van dit toppark!
Sinds dit jaar is er ook rond deze achtbaan heel wat nieuws te bespeuren en kunnen we de IJslandse zone bovendien regelrecht katapulteren tot een van de mooiste themagebieden binnen het park. Vergeleken met het gemiddelde themaland in Europa-Park, is IJsland trouwens ook opeens een van de grootste qua oppervlakte. Met een groot grasveld dat gedurende deze drie dagen graag gebruikt werd als zonneweide, is er bovendien nog meer ruimte tot uitbreiding. Hét grote nieuws dit jaar is Whale Adventures, een splash battle van Mack die gethematiseerd werd naar een vrolijke expeditie op zoek naar walvissen. Gedurende de tocht kom je meerdere zeedieren tegen en zal je ook uitgebreid kunnen genieten van een nat pak, want deze vijfde waterattractie van Europa-Park is zonder twijfel de natste uit het huidige aanbod. Ondanks temperaturen die tussen de 20 en 25 graden schommelden, bleven de bootjes van 'Whale Adventures' dan ook grotendeels leeg. Slechts een enkeling waagde de tocht, maar stapte enkele minuten later druipend nat terug uit de attractie. De waterpistolen die men rijkelijk langs de oevers van de attractie opstelde, waren echter wel quasi constant bezet. De weinige durvers maakten dan ook geen schijn van kans tegen de enorme hoeveelheden water die ze te verwerken kregen vanaf de zijkant.
Ondanks het prachtige uiterlijk van de attractie, heb ik dus wel m'n twijfels bij deze nieuwigheid. De zomers in Rust zijn heet en 'Whale Adventures' zal over enkele maanden dus wel een regelrechte hit zijn, maar men zou ook aan het voor- en najaar moeten denken. Zo lijkt het me een goede optie om tijdens de minder warme maanden enkele pistolen langs de oever uit te schakelen om de attractie populairder te maken. Het is trouwens ook een ongelijke strijd: de pistolen langs de zijkant leken me een stuk krachtiger te zijn dan die van de bootjes, waar de meeste toeschouwers maar al te graag gebruik van maakten. Maar dat slechts een tiental procent van de boten bezet was, vind ik een jammere zaak. Want zoals ik al zei: zelden zag ik een attractie in Europa-Park die al vanaf de opening zo sterk uitgewerkt is. De looks zijn er dus wel en de attractie vult het IJslandse themagebied perfect aan. Enkel het aantal effecten heeft dus een negatieve invloed op de populariteit...
Een laatste nieuwigheid in het IJslandse gebied is de verlenging van de Monorail en de opening van een nieuw station. Dit station is overigens een knap gebouwtje geworden dat perfect aansluit bij de gezellige sfeer van de IJslandse zone. Binnenin het gebouw (in de wachtruimte) hebben ze duidelijk de mosterd bij Disney gehaald: aan de hand van geslaagde posters wordt immers verwezen naar alle andere attracties binnen dit gebied. De verlengde track van de monorail staat trouwens garant voor enkele nieuwe uitzichten over het park en werd knap ingewerkt. Enkel naast Atlantica vind ik de groene baan vloeken met de omgeving. Ik hoop dan ook dat men hier de tracks gaat schilderen in een meer passende kleur zoals men dat in de area's van Poseidon, Silver Star en het Resort ook deed met de EP-Express.
Het vlakbij gelegen themagebied Portugal is bijna vijf jaar ouder dan IJsland, maar oogt helaas nog steeds een stukje minder compleet. Hoewel er in 2010 een knappe snackcorner werd toegevoegd, is de enige echte attractie hier immers nog steeds Atlantica SuperSplash. Eigenlijk zou ik pagina’s vol kunnen schrijven over deze waterattractie. Net zoals het broertje ‘Poseidon’, heeft ‘Atlantica’ namelijk mijn hart gestolen en vind ik dit een van de sterkst uitgewerkte attracties die het park rijk is. Maar wat maakt ‘Atlantica’ zo speciaal? Meer dan een hoge splash met een achterwaartse drop is het uiteindelijk niet. Het begint al wanneer je de zone betreedt. De imposante citadel, het indrukwekkende schip ‘Santa Marian’ en het hemelsblauwe water geven je meteen een zomers gevoel. De wachtruimte van ‘Atlantica’ is minder groots opgevat dan bij ‘Poseidon’, maar wel minstens even sfeervol. Vooral in het stationsgebouw is het aangenaam wachten op een ritje. Wanneer je dan ingestapt bent, volgt een korte maar krachtige rit. De predrop is pittiger dan verwacht en de grote afdaling met daarop volgende heuvel weten te overtuigen. Dat ‘Atlantica’ niet zo ziekelijk nat is als de meeste van zijn soortgenoten, zie ik persoonlijk als een pluspunt. Voor wie het echt niet genoeg is, staat ‘Atlantica Dusche’ ter beschikking. Ik heb het zelf al mogen meemaken (gelukkig op een bloedhete dag) en ‘doorweekt’ is nog een understatement.
Geografisch gezien mag je natuurlijk niet te nauw kijken in Europa-Park, maar Spanje vinden we – zoals het hoort – wel onmiddellijk naast Portugal. Het Spaanse themagebied weet vooral te charmeren door het feit dat dit een samenhangend geheel is met heel wat knappe gebouwtjes. Dat deze zone echter vooral gebaseerd is op het aanliggende Hotel Resort, merk je aan het attractieaanbod. De twee grote vervoersattracties ‘EP-Express’ en ‘Panoramabahn’ houden hier halt, maar voor de rest staan hier enkel twee snelheidsmolens. Een mooie zone om een ijsje te eten op een gezellig terras, maar meer ook niet. We stappen echter graag in de EP-Express en nemen deze monorail tot aan de hoofdingang in het Duitse themagebied.
Reguliere gasten betreden het park via de Deutsche Allee, Europa-Park’s versie van de mainstreet. Hoewel het ruwweg bekeken geen slechte inkomzone is, moet je te vinden zijn voor de stijl. Het is namelijk een vrij drukke en kitscherige mainstreet die het in geen geval haalt bij ‘Main Street USA’ (Disneyland Paris). De Deutsche Allee is een onderdeel van het Duitse themagebied, dat overigens wordt gedomineerd door de kasteeltuinen van Schloß Balthasar. Doordat deze groene zone volledig afgescheiden ligt van de rest van het park, heerst hier doorgaans een aangename rust. Tijdens de drukke dagen – en dat zijn er tegenwoordig best veel – is het erg fijn om hier even uit te blazen.
Het is nog vroeg, dus we draaien rechtsaf en volgen de menigte. De in 1982 geopende Italiaanse zone is door zijn ligging naast de ingang ’s ochtends en ’s avonds erg bedrijvig. Wanneer de grote drukte echter dieper het park in trekt, wordt deze piazza een gezellige plek om van het middagmaal te genieten. Qua attracties is er hier niet zo veel te beleven. Geisterschloß mag dan wel een knap spookhuis zijn, de verwijzingen naar Disney zijn iets te duidelijk en de attractie begint haar leeftijd te verraden. Dat laatste geldt ook voor Ciao Bambini. Deze attractie bestaat uit vrolijke en kleurrijke scènes, maar wordt enkel aangedaan om de ‘foute counter’ omhoog te halen. Langs de buitenkant is Italië dus een mooi en gezellig gebied, maar in de gebouwen is het wat mij betreft weinig soeps.
Meer actie in Frankrijk, waar je twee thrillcoasters vindt. Silver Star is de populairste. Bij de opening in 2002 was dit de hoogste en snelste rollercoaster in Europa. Dat laatste record is ‘Silver Star’ inmiddels kwijt gespeeld, maar het blijft een stevige rollercoaster. Zoals algemeen geweten, levert ‘Silver Star’ echter niet de ritbelevenis die je van een baan met dergelijke statistieken verwacht. Vooral het snelheidsgevoel ontbreekt doordat de baan door een grote open vlakte raast. Door zijn sterke first drop en zwevende airtime – die ik veel beter kan smaken dan agressieve Colossos-airtime – blijft ‘Silver Star’ wel een topcoaster. Vooral frontseat is het puur genieten!
Tweede topper in Frankrijk is de indoor coaster Eurosat. Deze baan ademt het eighties-sfeertje in alle opzichten uit. Naast enkele toegevoegde effecten en een nieuwe soundtrack is ‘Eurosat’ dan ook onveranderd gebleven sinds de opening in 1989. Met zo’n 1900 passagiers per uur is het eigenlijk nooit lang wachten bij ‘Eurosat’. Dit is dan ook zo’n attractie die je vaak meermaals aandoet tijdens een bezoekje en je toch telkens weer weet te verrassen. ‘Eurosat’ kent weinig grote afdalingen, maar wekt vreemd genoeg toch best hoge snelheden op. In combinatie met de plotse bochten staat dit vaak voor een erg turbulent ritje. Zeker wanneer de laatste rem tijdens het parcours uitgeschakeld is, lijkt ‘Eurosat’ helemaal out of control. De erg pittige eindrem (of is dit nog subtiel uitgedrukt?) moet je er wel bij nemen.
Ook de Zwitserse zone heeft twee rollercoasters op haar naam. Je vindt er namelijk Schweizer Bobbahn en Matterhorn Blitz, respectievelijk een bobbaan en een wildmouse. Hoewel geen van beiden echt speciaal is, sta je hier vaak 45 minuten en meer in de rij. Voor een ritje in de niet-alledaagse ‘Matterhorn Blitz’ heb ik dit graag over, voor de bobbaan iets minder. Hoewel dit een fijn coastertype is, haalt deze versie het niet tegen de Europese concurrentie. Zowel de banen in de Efteling, Heide Park en Parc Astérix zijn stukken leuker dan ‘Schweizer Bobbahn’. Vooral de tracklengte is een probleem: van zodra je op snelheid komt, sta je alweer in de remmen. Door het feit dat dit ooit het prototype was, is de vrij zwakke rit nog enigszins te verantwoorden. Maar naar mijn mening is het de enige coaster in het park die inmiddels wat gedateerd over komt. Wel positief is de thematisatie. ‘Walisser Dorf’ geeft de baan een enorm knap en realistisch decor. Bovendien is dit dorpje (mede dankzij de chocoladewinkel) een van de vele gezellige plekjes in Europa-Park.
Bij de in 1999 geopende ‘Matterhorn Blitz’ wordt dit hoogstaande themaniveau moeiteloos doorgetrokken. Door de relatief lage capaciteit schuift de rij hier eerder traag op. Maar het is niet onaangenaam: bij ‘Matterhorn Blitz’ bevind je je in een Alpenboerderij en dat wordt in de wachtruimte leuk uitgespeeld. Vooral het station is erg knap. De rit begint dankzij de verticale lift en de diepe drop sterk, maar zwakt daarna helaas af tot een standaard wildmouse. Door het leuke begin en dito thema wint deze variant het voor mij echter van elke andere versie in Europa.
Een van de meest indrukwekkende gebieden is Griekenland. Toen ik het park voor het eerst bezocht, was deze zone amper enkele weken geopend. Op twee attracties na, was er echter weinig te zien. Van het huidige Griekse dorp (met de knapste pretparktoiletten in Europa!), ‘Pegasus’ en ‘Abenteuer Atlantis’ was er nog lang geen sprake. Voor de komst van die laatste twee attracties vond ik Griekenland trouwens een stuk gezelliger dan nu. Doordat de grote publieksfavoriet hier te vinden is, was het sowieso al vrij druk. Door hier nog een kiddiecoaster en een darkride aan toe te voegen, werd dit alleen maar erger. Abenteuer Atlantis is bovendien maar een erg matige interactieve darkride. De wachtrij is knap, maar de rit oogt te goedkoop om te overtuigen. De fluoriscerende decors komen niet tot hun recht in het prachtige gethematiseerde Griekenland. Madhouse Fluch der Kassandra valt onder dezelfde ‘net niet’-noemer te plaatsen. Maar hier kan de muziek me vaak wel overtuigen een ritje te maken.
Een heel stuk leuker is Pegasus, een familiebaan. Het originele archeologische thema werd leuk uitgewerkt en het treintje rijdt vlot over de baan. ‘Pegasus’ is trouwens een stuk intenser dan ik aanvankelijk verwachtte. Zeker backseat is het een fijne coaster met heerlijke airtime. Toch blijf ik me storen aan de locatie tussen de supports van ‘Poseidon’. Zeker nu het park heel wat nieuwe uitbreidingsruimte achter de watercoaster heeft vrijgemaakt, gaat ‘Pegasus’ wat belachelijk ogen in dit krappe hoekje. Wat mij betreft, had ‘Pegasus’ dus gerust enkele jaartjes later mogen komen. Zo had deze baan wellicht de locatie gekregen die een goede coaster verdient.
De topper in Griekenland is uiteraard Poseidon, een Mack watercoaster. Noem het de ‘Big Thunder Mountain’ van Europa-Park, want het is hier meestal lang aanschuiven. Gelukkig sta je in een van Europa’s knapste wachtrijen. Vooral de stad Troje en de Griekse tempel zijn sterke staaltjes thema en ogen bijzonder authentiek. Werkelijk elk hoekje van de wachtruimte is gethematiseerd naar het Oude Griekenland en ik heb er dus absoluut geen problemen mee om hier een uur aan te schuiven. Met deze indrukwekkende wachtrij en het nog knappere station legt Europa-Park de verwachtingen voor de rit erg hoog. Deze verwachtingen worden met het imposante eerste vaargedeelte aanvankelijk volledig ingelost, maar dan valt elke vorm van thema weg. En zelfs ik – als een groot fan van de attractie – moet toegeven dat het eerste coasterdeel gewoonweg ruw is. Na de tweede lifthill volgt een soepele drop met aansluitende airtimeheuvel, wat meteen het leukste deel van de rit is. Ondanks het bruuske eerste deel en het karige thema tijdens de coasterdelen, is ‘Poseidon’ mijn favoriete attractie tot nu toe. Een ritje is steeds honderd procent fun en de sfeer van de omgeving is geweldig. De uiterlijke verschijning is met de jaren niet hetzelfde gebleven, maar de beleving blijft subliem!
Een andere populaire attractie in het rijtje van Europa-Park is Euromir. Onterecht is dit natuurlijk niet: met zijn vijf cilindervormige spiegeltorens oogt deze rollercoaster erg spectaculair. De rit is minder indrukwekkend dan je op het eerste zicht zou denken, maar ook hier draait het vooral om de sfeer. Dit begint al op de lifthill, waar je met pompende technobeats een spiraallift beklimt. En het werkt! Na een rustig stukje spinnen rond de torens, begint het actiegedeelte. Dit is – zeker wanneer je het achterwaarts aflegt – een vrij intense belevenis met de afsluitende helix als absoluut hoogtepunt. Dan volgen de (alweer krachtige) eindremmen en is de fun gedaan. Met nog geen minuut actie op een ruim zes minuten durende rit is ‘Euromir’ niet echt in proportie. Een extra killerhelix rond een van de torens had dus welkom geweest. Toch is deze attractie meer dan een coaster alleen en is de sfeerschepping honderd procent geslaagd. Ook ik reken mezelf dus als een fan! Ook van het Russische dorp trouwens. Hier vind je naast een foute darkride (moet het nog gezegd?) namelijk een marionettentheater. Hoewel de show dit jaar minder is dan gewoonlijk, raad ik dit entertainment absoluut aan!
Het nabijgelegen Hollandse dorp is vooral op kinderen gericht, maar de grootste en meest interessante darkride van het park heeft hier ook zijn plaatsje: Piraten in Batavia. Hoewel deze Oosters gethematiseerde boottocht inmiddels ook zijn leeftijd begint te voelen, kan je genieten van grootse en detailrijk uitgevoerde scènes. Op één vlak is Europa-Park helaas nooit sterkt geweest: animatronics. Naast de exemplaren van ‘Pirates of the Caribbean’ (Disneyland Parijs) en ‘Fata Morgana’ (Efteling) verbleken deze figuren dan ook helemaal. Jammer, want qua decor reken ik ‘Piraten in Batavia’ wel tot de Europese toppers. Het nieuwe restaurant ‘Bamboe Baai’ is overigens erg mooi en gezellig. Maar wie zou toch op het geweldige idee gekomen zijn om een restaurant te openen aan de oevers van je darkride? Dikke pluim voor Europa-Park hoor…!
Een van de meest realistische en coherente themazones is Scandinavië. Na de voltooiing zijn hier geen grote veranderingen meer doorgevoerd, wat het totaalplaatje duidelijk ten goede komt (of ligt het aan het feit dat dit een compleet Mack-vrije zone is?). Grote topper is de rapid river Fjord Rafting die het hele themagebied doorkruist. Dit is – net als ‘Piraña’ in de Efteling – de oervorm van dit attractietype. Het ritverloop kent een enorme diversiteit vol snelle stukken, golfslagbaden en watervallen. Door zijn knappe, natuurlijke inwerking in de omgeving is het een van de betere varianten in Europa. Maar je moet er iets voor over hebben, want de wachttijden lopen snel op tot meer dan een uur. En daar je in een van de saaiste en lelijkste wachtruimtes van het park staat te wachten, kan je er best zo vroeg mogelijk bij zijn.
De laatste – en tevens oudste – twee grote attracties vinden we in Oostenrijk. Dit land is – op het ‘See Restaurant’ na – vrij nietszeggend en kan beter omschreven worden als het wildwest deel van Europa-Park. De klassieke combinatie mijntrein-boomstammekes is dan ook aanwezig en oogt na bijna dertig jaar nog steeds fris en aantrekkelijk. Zowel Tiroler Wildwasserbahn als Alpenexpress Enzian hebben een eenvoudig ritverloop zonder tilt-, floorless-, spinning- of invertorelementen, maar beide rides weten te overtuigen. Verklaringen hiervoor zijn de bosrijke omgeving (in sommige delen van het park mis ik groen, maar dat is aan deze zijde geen enkel probleem) en ‘Zauberwelt der Diamanten’. Beide attracties passeren door deze prachtige grot, die ook te voet voor heel wat moois staat. Een van de mooiste stukjes Europa-Park als je ’t mij vraagt!
Hiermee hebben we zowat alle topattracties gehad, maar Europa-Park heeft nog zoveel meer te bieden. Zo zijn de shows doorgaans van erg hoge kwaliteit en is er erg veel straatentertainment. Ook vormen de rustige themazone’s Abenteuerland en Engeland een aangename afwisseling met de drukke parkdelen. In Engeland heeft Europa-Park de laatste jaren grote renovatiewerken uitgevoerd. Twee jaar geleden nog werden er de kinderattracties ‘Crazy Taxi’ en ‘London Bus’ geopend, die Engeland stilaan tot een volwaardig themagebied laten evolueren. Bovendien staan deze nieuwigheden vlakbij het grote kindergebied, waardoor Europa-Park wellicht een van de grootste zones voor kinderen in Europa heeft.
Zelfs na zoveel bezoeken blijft Europa-Park me keer op keer verbazen. Geen enkel park in Europa geeft je zoveel waar voor je geld als dit Duitse toppark. Het biedt kwalitatief sterke attracties en prachtige themazones. Door veel aandacht te schenken aan onderhoud en vernieuwing, komt het park steeds fris en schoon voor de dag. Quasi geen enkel parkdeel verraadt zijn leeftijd aan de hand van de huidige staat. Als je dus garantie wil op een kwalitatief park met een uitgebreide collectie attracties in een prachtig decor, ben je in Europa-Park zonder twijfel aan het juiste adres. Bovendien kan je de beleving vervolledigen in een van de prachtige themahotels die het park rijk is. Ik ben en blijf alleszins betoverd door Duitsland's grootste pretpark. En als ik naar de jaarlijkse expansie kijk, zullen ze mij nog érg vaak zien daar in Rust...!
Glenneke
 |
