<-- Vorige

Toen ikzelf bij de verlaten opgravingssite toekwam (ik had niemand kunnen overtuigen om me te vergezellen!), had ik een heel naar voorgevoel.  Ik voelde me helemaal alleen, maar tegelijk was het alsof ik in het oog werd gehouden.  Op de muren bleken twee gebeeldhouwde reuzencobra's te groeien.  Pas toen ik mijn Ankhinator op hen richtte, deinzden ze terug om me door te laten. 

Vreemd genoeg dacht ik precies op dat moment een glimp van Nazeer op te vangen.  Ik vroeg mij af of ik zijn aanwezigheid als geruststellend of als verontrustend moest beschouwen.

De kamer was vol steigers, archeologische gereedschappen en kunstvoorwerpen.  Ik was nog maar halfweg, of de oude generator die gebruikt werd om de ruimte van stroom te voorzien, begon te sputteren en viel uit.  In het langzaam verdwijnende licht was er een oorverdovend lawaai en stapels kisten begonnen naar beneden te vallen.  De lampen trilden toen een grote stenen buste van Horus loskwam en op de vloer donderde.  De buste miste ze me slechts op een haar.

Ik stond op en klopte het stof van me af.  Ik was door het oog van de naald gekropen.  Ik keerde me om en zag dat de uitgang nu versperd was door het grote stenen beeld!  Het was niet toevallig naar beneden gevallen.  Ik moest wel verder gaan, want er was geen weg terug.

--> Vervolg