Villers-la-Ville, donderdag, 23 januari 2003


Verslag van de persvoorstelling van de allernieuwste aanwinst voor Walibi Belgium.

Twee van onze staffmembers hadden de eer om deze persbijeenkomst bij te wonen: Steven en Joris, beter bekend als Stefke en Xzillerator.
Lees hun verhaal, met dank aan Stef voor de tekst en aan Walibi Belgium voor de foto's.
Impressie van Joris volgt later. Geniet nu reeds op zijn site van een preview...

18u00	Eindelijk hoor ik mijn gsm rinkelen. Een teken van leven lijkt een beantwoording van mijn schietgebedje in deze godverlaten streek. Joris (Xzillerator) meldt dat hij is toegekomen en op me wacht aan de parking nabij de abdijmolen. Samen met hem waag ik het, om in naam van ThemeParkVision, op onderzoek te gaan in deze mystieke omgeving van de oude abdijruïnes. Van de professor die ons uitnodigde is er geen spoor. We lijken aan ons lot overgelaten te zijn.
18u30	Er brandt licht in de kelders van de abdijmolen. Zou dat de plaats van ontmoeting zijn? Joris en ikzelf wagen het erop en gaan de weg af, in de richting van het licht. Een lieve dame spreekt ons aan. Het is Greet Vandenberghe, pr-manager van Walibi Belgium, die met haar hartelijkheid de kilte, die deze omgeving eigen is, doet vervagen. Zij overhandigt ons een badge, waarop onze naam staat genoteerd. Mocht de vloek van Tutankhamon ons treffen, dan zullen onze resten op deze manier later toch nog herkenbaar zijn. Ik sta te trillen op mijn benen, terwijl geleidelijk aan nog andere genodigden zich ons vervoegen. Het uur van de waarheid lijkt weldra aangebroken.
19u30	Een deur vliegt open en daar staat hij: Xavier Gaudet, de moedige professor die het aangedurfd heeft om de laatste kamers van Tutankhamon binnen te treden.  Samen met zijn assistenten nodigt hij ons uit om mee te gaan naar de ruïnes van de abdij, waar hij zijn ontdekkingen aan ons wil tonen. Maar, zegt hij, we moeten voorzichtig handelen en in groep bijeenblijven. Sinds zijn expeditie in Egypte heeft hij het gevoel dat hij niet alleen is terug gekomen en dat hij steeds achtervolgd wordt.  Misschien is het maar fantasie, een gekke gedachte, maar ook wij worden door mysterie getroffen …
19u40	We betreden de gewijde grond van het voormalige Cisterciënzerabdij, omgeven door assistenten die ons gewillig, doch onrustig aanzetten om door te stappen naar de crypten. En daar, voor onze opengesperde ogen, doemen de eerste enorme tabletten met hiërogliefen op. Verrukt, maar ook nieuwsgierig, stellen we ons rond deze tekenen op, terwijl professor Gaudet het woord neemt. “Hartelijk welkom, goede vrienden. Ik ben blij dat jullie zo talrijk naar hier gekomen zijn, om met mij de laatste uitdagingen aan te gaan, hier in Villers-la-Ville: het oplossen van de laatste grote geheimen rond de raadselachtige koning Tutankhamon. Want zelfs na het betreden van de nieuwe kamers in zijn graf, blijven er vragen bij mij onbeantwoord. Wat hebben bijvoorbeeld de hoge priesters toch steeds bedoeld met de vloek van Seth, die betreders van het heilige graf zou raken?”
	De toespraak van professor Gaudet wordt abrupt verstoord. Aan de andere kant van deze ruimte ontsteken immers vlammen, waartussen een reusachtig figuur opdoemt. Zijn romp lijkt dat van een mens, maar op zijn hoofd draagt hij een dodenmasker. Het is warempel Seth! De professor en zijn assistenten sporen ons aan om te vluchten en nemen ons door gangen mee naar een andere ruimte, waar wij hopen verlost te zijn van de toorn van de Egyptische god. De rust is echter van korte duur, want ook hier blijken we met meer personen aanwezig te zijn dan we oorspronkelijk dachten. Deze keer verschijnt er echter een in lompe geklede oude man op het balkon van deze kamer. “Professor,” roept hij: “ik had je toch gewaarschuwd om weg te blijven? Waarom heb je mijn advies genegeerd? Je hebt Seth doen ontwaken en met hem zijn legioen van levende doden. Je hebt een toorn over jou en je genodigden gehaald, die enkel Tutankhamon zelf tot rust kan brengen. Zoek de geest van de koning, die hier in uw midden ronddwaalt”. Verdorie, dan denk je al eens een gezellige persvoorstelling te mogen bijwonen, in een klein gemoedelijk dorpje, geleid door onze zinnen blijken we vervloekt. De professor laat zich echter niet van zijn stuk brengen en vol moed neemt hij alweer het voortouw. Hij leidt ons naar een bijkamer, die blijkbaar ooit een hoge kamer moet geweest zijn. Daarvan getuigen de enorme overgebleven zuilen die we kunnen aanschouwen. Op één van de afgebroken zuilen ligt echter een opmerkelijk item dat onmiddellijk onze aandacht trekt. “Let op! Kom niet aan de Ankhinator! Ne touche pas! It’s dangerous” Oei, wat kan dit ding toch zijn, dat de professor er zo zenuwachtig om doet?
20u00	De rust keert geleidelijk weer in ons midden. Iedereen blijkt veilig in deze afgesloten ruimte aanwezig te zijn en niemand is totnogtoe gewond. Een assistent neemt voorzichtig het item, wat de professor dus een Ankhinator noemt, op, maar helaas. De zenuwen spelen de man parten en een straal flitst uit het toestel. Een knal weergalmt en rook verschijnt vanuit het smeulende hoopje assen, aan de andere kant van deze ruimte. Djeezes, blijkbaar staan we oog in oog met een krachtig wapen. De professor neemt snel en behendig de controle over de Ankhinator over en vertelt ons dat we allicht hiermee gewapend Seth en zijn soldaten wel zullen kunnen bestrijden, indien we hen op onze zoektocht naar Tutankhamon zouden tegenkomen. Moeten we nu gerust zijn? We trekken weer verder, doorheen verschillende gangen. Geluiden, kreten en lichtflitsen begeleiden ons en drijven het hartritme op. “Waarom ben ik toch in godsnaam op de vraag van Patrick ingegaan?”, vraag ik me stil af. Volgens mij had hij al een vermoeden dat het hier niet pluis zou zijn. Ach, ik ben er en kan niet meer ontsnappen. Joris stapt met opgeheven hoofd verder en neemt foto’s van de verschillende gebeurtenissen. Ik kijk naar hem op en volg hem op de voet. Ik ben al blij dat ik hier niet alleen ben.
20u10	De professor neemt ons mee naar een enorme ruimte, welk ooit wel een kerk lijkt geweest te zijn.  Nevel en mist omhullen ons en daar, onverwachts, worden we opnieuw getroffen door vlammen van vuur. In de lucht zweeft een horde mummies die onze richting blijken uit te komen, maar de assistenten van de professor blijven koelbloedig. Ze nemen ons mee naar een andere hoek in de ruimte, waar we hopen te kunnen ontkomen aan de moordlust van deze angstaanjagende figuren.  Ik sluit mijn ogen en vrees het ergste. Een vriendelijke stem bedwingt echter onze angst. En met hoop draai ik me om. In een sluier van rookslierten verschijnt een koninklijke gestalte … “Proficiat, moedige krijgers. Jullie hebben de vloek van Seth doorstaan en hebben mij gevonden. Ik ben Tutankhamon, heerser van Egypte. Lang heb ik in eenzaamheid vertoefd, maar eindelijk hebben jullie mijn ziel tot rust kunnen brengen. Gevoed door jullie levenslust kan ik heengaan naar mijn laatste rustplaats. En uit dankbaarheid zal ik jullie in mijn vreugde laten delen. Betreedt mijn schatkamer, waar bedienden jullie zullen laven en voeden met heerlijke spijzen en goddelijke dranken. Immers groots is mijn vreugde en overvloedig mijn geluk. Ik zal er voor zorgen dat jullie deze avond nooit nog zullen vergeten en ter herinnering zal ik ook anderen de kans bieden om in te treden in dit avontuur. In Walibi Belgium zal ik weldra jullie opnieuw uitdagen om Seth te overwinnen, in een expeditietocht doorheen de meest duistere kamers van mijn eeuwige rustpaleis. Moge het een avontuur worden dat net als nu mag uitlopen tot een uitbundig feest. Maar dat laat ik over in het lot van de stervelingen”. Een lichtstraal flitst op en voor we kunnen bekomen van onze verbazing weerklinken aangename muzieknoten als een vriendelijke uitnodiging. Is dit allemaal nog echt, of is dit een droom? Ik kan immers niet meer geloven wat ik zie. Net stond ik nog in een abdijruïne, nu sta ik, samen met de andere genodigden voor de toegangspoort van een heuse piramide. Ik dreig mijn bewustzijn te verliezen, maar de geuren van heerlijke spijzen lokken me. Egyptische hovelingen heten ons welkom en bieden ons allerlei lekkers aan, terwijl dansers op podia hun lenigheid uiten.  Professor Gaudet komt ons nogmaals tegemoet en vertelt ons dat het over is. De expeditie is geslaagd en hij bedankt ons allen voor onze moed. Hij wenst ons nog een zeer aangename avond en hoopt ons weldra opnieuw te mogen begroeten in de archeologische site van Walibi Belgium, waar hij zijn resultaten van zijn queeste zal uitstallen.
22u30	Voldaan en tevreden keer ik na een bewogen avond weer terug naar mijn thuisplaats. Rustig bekom ik van de emoties die ik vannacht beleefd heb, terwijl ik in mijn bed het dagboek van professor Gaudet, welk hij aan ons heeft overhandigd, bekijk. Het mysterie rond Tutankhamon lijkt uiteindelijk opgelost te zijn en de vloek overwonnen. Maar waar is Seth eigenlijk verbleven?

Een volledige beschrijving van de attractie vind je hier

Een uitgebreide reeks illustraties, die werden vrijgegeven tijdens te persvoorstelling, vind je hier

Ontdek de prachtige foto's door Joris genomen...