In het centrum van het Herautenplein, het middenplein van het sprookjesbos, staat het sprookje van de kikkerkoning op een erg opvallende manier uitgewerkt: een groepje kikkers en een fontein die samen een gouden bal dansende houden. Dit tafereel is er al sinds de opening van de Efteling bij en werd ontworpen door Anton Pieck en Peter reijnders, die zoals vaak de technische kant achter het sprookje uitwerkte. Het volledige verhaal:
Er woonde eens, lang geleden, een prinsesje in een schitterend kasteel. Ze speelde vaak in de grote kasteeltuin. Dan had ze een prachtige gouden bal bij zich. Op een dag schoot de bal uit haar handen, zo de vijver in. Het prinsesje wist niet wat ze moest doen. De oever van de vijver was modderig en glad en ze wilde zich niet vuil maken. Ze kon toch moeilijk met haar nieuwe roze lakschoentjes door die vieze modder gaan? Hoe kreeg ze nu haar mooie bal terug? De gedachte dat ze de bal voor altijd kwijt zou zijn, maakte haar hard aan het huilen.
Opeens was daar een stemmetje: ‘Kwak is er? Waarom huil je zo?’ Het prinsesje keek verbaasd om zich heen. Ze begreep niet waar dat gekwaak vandaan kwam en dacht dat ze het zich verbeeldde. Verdrietig wilde ze teruggaan naar het kasteel, toen ze duidelijk hoorde: ‘Kwil je wel helpen! Kwak kan ik voor je doen?’ Weer keek het prinsesje om zich heen. Ze zag een kikker die haar met glimmende kikkerogen aankeek. Vriendelijk vroeg hij: ‘Ben je zo verdrietig, mooie koningsdochter? Kan ik je ergens mee helpen?’
Het meisje hield niet zo van kikkers, maar ze raapte al haar moed bijeen en antwoordde: ‘Mijn bal is in de vijver gerold. Kun jij hem eruit halen, misschien?’ ‘Misschien’, zei de kikker. ‘Kwak krijg ik daarvoor in ruil?’ Het prinsesje was zo blij dat ze haar gouden bal weer snel vast zou kunnen houden, dat ze zei: ‘Wat je maar wilt, kikker. Mijn mooie prinsessenjurk, mijn juwelen of mijn gouden kroontje? Die bal is me álles waard.’ ‘Alles?’ De kikker dacht na. ‘Kwil graag je vriendschap hebben. Kwil bij je aan tafel zitten, van je gouden bordje eten, uit je glaasje drinken en in je Koninklijke bedje slapen… En kwil graag een keer een kwus!’ ‘Goed’, zei de prinses. Maar ze meende er niets van.
Met een paar sprongen was de kikker bij de gouden bal en met gemak duwde hij hem zwemmend naar de kant. Snel pakte het prinsesje de bal en ze wilde ermee wegrennen. ‘Ho, stop!’ riep de kikker. ‘Ik kan je niet bijhouden! Pak me op, dan gaan we samen naar je huis.’ Maar het meisje hoorde hem niet meer. Ze had haar gouden bal terug en daar was het haar om te doen. Ze dacht al snel niet meer aan de kikker.
De volgende dag zat het Koninklijke gezin in het kasteel te eten van hun gouden borden. Weer klonk er een stemmetje. Ditmaal van achter de kasteeldeuren: ‘Kwaak open! Prinses! Kwaak open!’ De prinses schrok. Dat stemmetje kende ze. ‘Wie is dat?’ vroeg de koning. ‘Ik ga wel!’ zei zijn dochter. Vlug rende ze naar de deur. ‘Scheer je weg!’ siste ze tegen de kikker. En ze deed de deur weer dicht. ‘Wat is er toch aan de hand?’ vroeg de koning. Het prinsesje wist dat ze haar vader niet voor de gek kon houden. Ze vertelde hem wat ze de vorige dag had meegemaakt en wat ze de kikker beloofd had. Ze barstte in tranen uit. ‘Ik wil helemaal geen vriendjes zijn met een kikker. Maar van achter de deur klonk de stem van de kikker weer:
Prinsesje, doe de deur eens open
’k Bracht je gouden bal terug
Nu mag ik je vriendje worden
Kom en haal mij dus maar vlug!
De koning keek zijn dochter streng aan en zei: ‘Als je iemand iets belooft, moet je die belofte ook nakomen. Ga opendoen en laat hem binnen.’ Het prinsesje had haar vader nog nooit tegengesproken. Ze liep weer naar de deur en liet de kikker binnen. De kikker nam plaats aan tafel en nam een hap van het eten dat op het gouden bordje lag. Toen dronk hij een slokje uit een kristallen glas. Na de maaltijd kwaakte de kikker dat het eten hem goed had gesmaakt, maar dat hij wel erg moe was. ‘Ik ben helemaal van de vijver naar uw mooie kasteel gesprongen, majesteit’, zei hij tegen de koning. ‘Dat zal zéker vermoeiend zijn geweest, beste kikker,’ sprak de koning, ‘mijn dochter zal u vergezellen naar haar kamer, zodat u wat kunt uitrusten.’ De prinses keek haar vader boos aan. Met een vies gezicht pakte ze de kikker tussen duim en wijsvinger vast. Ze hield hem zo ver mogelijk van zich af terwijl ze hem naar haar slaapkamer bracht. Meteen sprong de kikker op het Koninklijke bed. ‘Krijg ik nu mijn nachtzoen?’ De prinses wilde de kikker net vertellen dat ze geen zin meer had om te luisteren, toen ze in de ogen van de kikker keek. Daar zag ze iets bijzonders. Wat er toen met haar gebeurde, wist ze niet. Ze tilde de kikker voorzichtig op en zette hem op haar vlakke hand. Langzaam bracht ze hem naar haar gezicht en gaf hem zachtjes een kus op zijn brede kikkerbek.
Als bij toverslag stond daar opeens een stoere prins. Hij had prachtige groene ogen. Voordat ze iets kon vragen, zei de prins: ‘Ooit ben ik door een heks veranderd in een kikker. Jouw kus heeft die betovering verbroken. Dank je wel, prinses.’ En hij gaf haar zo’n lieve kus op haar wang, dat ze op slag verliefd op hem werd. Niet veel later trouwden ze op het kasteel. En ja, ze leefden samen nog heel lang en gelukkig.
