Dit bekende verhaal was 1 van de eerste sprookjes die je in het sprookjesbos terug kon vinden en was voornamelijk een creatie van Anton Pieck. In de loop van de jaren zijn er veel aanpassingen geweest zoals de Dwerg-animatronics die er nog niet waren in de eerste jaren, en bij plaatsing de meest geavanceerde waren in heel het park. De grootste verandering vond plaats in 1999, toen het sprookje uitbreide met het huidige alombekende paleis met de toverspiegel, ontworpen door Henny Knoet.
Het sprookje begint in een klein zaaltje, waar je de boze stiefmoeder en de magische spiegel ziet en hoort praten met elkaar en aan de hand daarvan word het verhaal verteld. Nadien word je naar een heel ander tafereel geleid: de grot waar de Dwergen treuren bij een schijnbaar overleden Sneeuwwitje. Degenen die goed opgelet hebben weten natuurlijk dat er aan dit sprookje een happy end zit. het volledige verhaal:
In het koninklijke paleis zat een koningin te borduren. Het was winter en de sneeuw viel langs de ramen. 'Ik wilde dat ik een kindje had,' verzuchtte ze, 'een meisje met zwart haar en een velletje zo blank als de sneeuw.’ Niet lang daarna ging haar wens in vervulling. Ze kreeg een dochtertje. De gelukkige koningin noemde haar Sneeuwwitje. Lang mocht het geluk niet duren. Een paar jaar na de geboorte van Sneeuwwitje stierf de koningin en de koning besloot opnieuw te trouwen.
De nieuwe koningin vulde haar dagen met ijdelheid. Elke morgen ging ze voor een toverspiegel staan, en stelde de vraag: 'Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is het schoonste van heel het land?’ De spiegel sprak dan: ‘Majesteit, gelooft u mij. De schoonste van het land zijt gij.' Toen kwam de dag dat de spiegel een ander antwoord gaf: 'Majesteit, u bent een schone bloem gelijk. Toch is Sneeuwwitje nu de schoonste van het rijk.
De koningin werd bleek van woede. Als Sneeuwwitje mooier was dan zij, moest het wicht verdwijnen. Die middag ontbood ze een jager. ‘Jager, breng Sneeuwwitje zo diep het bos in dat ze haar weg nooit zal kunnen terugvinden.’ De jager keek de koningin verbijsterd aan. Wat een afschuwelijk plan. Maar ja… ze was de koningin en de jager had maar te luisteren. Hij nam Sneeuwwitje mee tot diep in het bos. ‘Ik moet je hier achterlaten van de koningin’, zei de jager. ‘Vergeef me alsjeblieft.’ En weg was de jager. Sneeuwwitje begon van radeloosheid te lopen. Na een tijdje kwam ze bij een open plek. In het midden stond een klein huisje. Sneeuwwitje klopte aan. Toen er niemand opendeed, ging ze voorzichtig naar binnen. Ze zag een tafel met zeven goedgevulde bordjes. Sneeuwwitje voelde haar maag knorren en wat eten zou haar goed smaken. Na het eten ging ze een trapje op en zag zeven kleine ledikantjes. Op een daarvan viel ze in een diepe slaap.
Sneeuwwitje was in het huisje van de Zeven Dwergen. Elke dag gingen de dwergen werken in de mijn, en elke avond kwamen ze weer terug. Deze avond zagen ze de deur van hun huisje open staan. Voorzichtig gingen ze naar binnen. ‘Hé, iemand heeft van ons eten gesnoept’, zei de kleinste dwerg. 'Hé jongens! Moet je 's komen kijken! Er ligt een meisje in mijn bed te slapen', zei een andere dwerg. Wat was ze mooi! Stilletjes wachtten de dwergen tot het meisje wakker werd. Toen Sneeuwwitje haar ogen opendeed, schrok ze wel even. Maar al snel was ze gerust en vertelde ze de dwergen wat er was gebeurd. 'Wat gemeen van je stiefmoeder! Je mag zo lang blijven als je wilt!', zeiden de dwergen.
In het paleis was iedereen verdrietig. Behalve de gemene stiefmoeder, want elke dag zei de spiegel dat zij nu weer de mooiste was. Tot op een dag de spiegel sprak: ‘Sneeuwwitje is de mooiste, majesteit, die in het woud haar dagen slijt. Bij de zeven kleine dwergen, in de schaduw van de bergen. Zij is de schoonste, nog altijd.'
De koningin was woedend en bedacht een nog gemener plan. Ze nam een appel en doopte hem in een grote pot met gif. Toen verkleedde zij zich als koopvouw en ging op weg naar het huisje van de dwergen. Ze klopte aan. Sneeuwwitje had al heel lang geen mensen meer gezien, laat staan dat ze appel kreeg van een lieve koopvrouw. ‘Neem maar een hapje hoor, hij is erg lekker.’ Maar nauwelijks had Sneeuwwitje een hapje genomen, of ze zakte bewusteloos ineen... 'Ja, daar lig je nou, afschuwelijk wicht!' lachte de koningin. ‘Nu ben ik weer de mooiste van het land!’ En snel ging ze terug naar haar paleis.
Toen de dwergen thuiskwamen, vonden ze Sneeuwwitje bewegingloos op de vloer, met in haar hand nog de giftige appel waar ze een hapje van genomen had. Het lukte hen niet Sneeuwwitje weer tot leven te brengen. Daarom maakten ze een glazen kistje en zetten deze onder de bomen. Ze strooiden het kistje vol met mooie bloemen. Daarna legden ze Sneeuwwitje zachtjes op de bloemen neer. Dag en nacht waakten de dwergen bij Sneeuwwitje. Op de derde dag kwam er een prins langs gereden. Nieuwsgierig keek hij in het glazen kistje. 'Maar dat is het meisje waar ik altijd van gedroomd heb!', riep hij uit. ‘Mag ik haar meenemen?' De dwergen wilden het niet, maar de prins smeekte zo dat ze toestemden. Voorzichtig tilden ze de glazen kist op. Maar…. hij glipte uit hun kleine handjes. Het kistje kwam zo hard neer, dat het in duizend stukken brak. Door de schok schoot het stukje giftige appel, dat in Sneeuwwitjes keel was blijven steken, naar buiten en werd Sneeuwwitje wakker. 'Waar ben ik?' vroeg ze zachtjes. De prins knielde bij Sneeuwwitje neer. 'Wil je met mij trouwen, lief prinsesje? Ik heb zó lang op je gewacht.’ ‘Alleen als de dwergen heel vaak bij ons op bezoek mogen komen’, zei Sneeuwwitje. Natuurlijk mocht dat. En zo leefde iedereen nog lang en gelukkig. Behalve de gemene stiefmoeder… Zij vertrok van nijd uit het koninkrijk en werd nooit meer gezien.
