Montaña Suiza is een coastermonument. Het is het soort geschiedenis op wieltjes dat elke coasterfan toch ergens op een of andere afvinklijstje zou moeten hebben staan. Deze oude dame draait haar rondjes als sinds 1928! Montaña Suiza is een van de weinige Scenic Railways waarvan het parcours volledig uit beton werd gemaakt. De oorspronkelijke houten rails werden vrij snel al ingeruild voor stalen versies, wat Montaña Suiza een van de oudste - zo niet oudste - stalen coasters ter wereld maakt. Met de houten treintjes reist altijd een brakeman mee die er over waakt dat de snelheid van de achtbaan onder controle blijft. Monte Igueldo voorzag de bestaansreden van zijn park van een leuke ritervaring en een mooie legende, beiden kan je hieronder uitpluizen.

RITERVARING
Vanaf de trein het station uit rijdt, voel en hoor je de flanken van de trein verschuiven ten opzichte van je zitbank. Met als enige vorm van 'veiligheidsbeugel' niet meer dan een simpel ketinkje dat veelal de norm is bij parktreintjes start je op Monte Igueldo aan een achtbaanavontuur zonder vergelijk. Je maakt snelheid om vervolgens na een panoramische bocht over de roeibootjes geconfronteerd te worden met één van de beste coastervista's ter wereld. Weinig andere achtbanen bieden hun berijders een lifthill over de flank van een berg met uitzicht op de atlantische oceaan. De coaster strijkt langzaam langs dit vergezicht en dendert vervolgens aan een rotvaart de laatste afdaling af. Wanneer de trein door de tunnel raast begrijp je waarom de brakeman die elke rit vergezelt oorbeschermers aan heeft. Voor je het goed en wel beseft is het ritje voorbij en is het enige wat je kan denken: 'Nog een keer!'

LEGENDE
Lang geleden werden de kusten van Baskenland geteisterd door woeste Vikingen met een tomeloze hebzucht en gier naar geld. Drie tovenaressen - die overigens allen 'Mari' heetten - bundelde hun krachten om hun vreedzaam volk voor deze invallen te behoeden. Voortaan zouden hun aankomende drakars de toorn van deze drievuldigheid moeten trotseren vooraleer zij een voet aan wal zouden kunnen zetten. De eerste waarschuwing voor de opvarenden van de drakenboot zou in de gedaante van een stevige golf komen, die de boten vervaarlijk deed overhellen en aanraadde andere oorden op te zoeken. Als de waarschuwing van Mari Txiki in de wind werd geslagen, volgde een bolwassing door de tweede Mari. Zij zond dan golven huizenhoog tot schepen kapseisden en alsnog afdropen. Werd ook deze tweede waarschuwing met koppigheid doorstaan, dan zond Mari Zahari vloedgolven die de drakars volledig verzwolgen en hun schepen deed vergaan. Maar in de kalmte die volgde op het razen van de zee zette de meest onverschrokken Drakar toch opnieuw koers naar het land. In allerijl bundelde de mari's hun krachten en ontketende daarmee volgens wat men kan herinneren een golf zo groot als de zwitserse bergen, die de strooptochten van de Vikingen voor eens en altijd beëindigden.